میدونی بارها گفتم هزاران دلیل وجود داره که ناراحت باشی و غصه بخوری
حتی یه وقتایی اینقدر زیاد که ممکنه به هرکار و هرچیزی فکر کنی
مثلا خودکشی ولی خب میدونی این یه راه حل دائمی برای مشکل موقتیه
همینه که باعث شده مزخرف باشه
برای همین یه وقتایی میشه گفت کسی که اینکارو کرده خیلی ضعیف بوده که از اون مشکل نگذشته
یا چمیدونم اینقدر قوی بوده که تونسته از همه چیز دل بکنه
ولی من وسط تستای تابع ریاضی دوازدهمم نیومدم از خودکشی بنویسم :/
یهو از کمردرد پریودیم خسته شدم و از صندلی بلند شدم و گفتم یکم استراحت کنم
یهو یاد یه جمله افتادم که چند وقت پیش خوندم
بزرگترین توهین به یک انسان، انکار رنج اوست
حقیقتا به دلم نشست
چون ما هروقت که از غصه های یکی شنیدیم گفتیم احمقیا برو ببین بیرون مردم چه بدبختیایی دارن
مثلا میبینی یکی شکست عشقی خورده بعد بهش میگی این بچه های کار رو نگاه کن آخه
ببین چقدر زندگیشون سخت تره ببین فلانه ...
یا طرف به نون شبش محتاجه اونوقت تو غصه اینو میخوری؟
هیچوقت درد کسی که داره با اون چیز دست و پنجه نرم میکنه برای کسی ملموس نیست
کسی که یکی از اعضای خانوادش یا خودش بیماری داره یا هزارتا مثال دیگه
فقط میخوام بگم آدما سعی میکنن تو خودشون بریزن درداشونو
اما گاهی نیاز دارن که یه جا بیان کنن نه برای اینکه نظرات ما رو بشنون برای اینکه به یکی گفته باشن
شاید این وبلاگ نویسی هم برای این من و امثال من رو مشغول کرده که شده سنگ صبورمون
یه جا که دردامون رو مینویسیم یا خاطراتمون یا چیزایی که برامون جالبن
نمیشنویم که مسخره بشیم یا دردامون کوچیک شمرده شه فقط مینویسیم که گفته باشیم
من هم از چند روز وحشتناک و فکرای وحشتناک عبور کردم
حقیقتا دو شبش بیشتر سخت گذشت بهم چون احساس میکردم گذشتن ازش برام خیلی سخت باشه
چن روز بعد متوجه شدم که تاثیر بدی روی اعصابم گذاشته
ولی خب باز از جام بلند شدم چون این تنها کاریه که میتونم
که مثل همیشه خودم دستای خودمو بگیرم خودم خودمو بغل کنم و به خودم دلداری بدم
که به خودم بگم خودتو با ترسات خفه نکن من اینجام و برای همیشه میمونم
احساس میکنم این نوشته انسجام نداره ولی خب فقط میخواستم بنویسم
تا کنکور روزای استرس آوری رو دارم اما ازش میگذرم چون اگه نگذرم اون ازم میگذره
